Pequena despedida

Ola a todos e benvidos por última vez ao blog, como xa vos informou Lucía o martes, o blog vai chegar ao seu final, espero que vos gustaran e que disfrutarades as entradas tanto como nós o fixemos escribíndoas. Douvos as gracias por seguirnos semana tras semana e por ler tanto as entradas de poesía como as biográficas da miña compañeira. Pois ben, con esta entrada pechamos o blog, e sen máis que engadir pola miña parte despídome de todos vós.

- Mª José.

Un último saudo.

Queridos lectores:

Sinto moito ter que anunciar a miña retirada como escritora no apartado biográfico, dentro do noso blog. Todo o tema da páxina web resultou ser algo marabilloso, a ilusión de chegar a casa todos os martes e comenzar a redacción dunha nova entrada é unha sensación inexplicable. Cando comezamos co proxecto, teño que recoñecer que tiña moitas dúbidas sobre a organización e publicación das entradas pero a máis frecuente de todas e o meu propósito era intentar que as miñas publicacións gustasen e impulsasen a xente a ser lidas. O blog axudoume a lanzarme  no tema da escritura en Galego e grazas a el tamén aprendín moitas cousas sobre un escritor de orixe galega destacado dentro da sociedade , Don Manuel María. Grazas as poesías da miña compañeira de traballo, María Xosé puden disfrutar da riqueza da Literatura Poética Galega. Xa para rematar, grazas a aqueles que se molestaron en ler as nosas entradas.

- Lucía.

Miño canle de luz e néboa III

Ola e benvidos a unha nova entrada literaria do blog, que vai ser a derradeira deste poemario, e vou rematalo cun poema no que Manuel María fala do río Miño.

O deus Minius, nas orixes do tempo,

percurou, con teimuda paixón,

o lugar máis fermoso do universo:

non atopou nada que puidera

compararse, nin de lonxe, con Galiza.

Despois de contemplala longamente

namorouse dela para sempre.

Co desexo total de poseela

fíxose poderosísimo lóstrego

e caeu sobor da terra, feríndoa

co seu divino lume.

A terra

recibiuno, humilde e conmovida,

abriulle os brazos, o corazón,

todo o seu ser...

E fundíronse

nunha aperta perfecta, indisoluble.

O lóstrego volveuse auga cantora,

materia de orballos e de bágoas.

A terra ofrendoulle ó apaixonado río

o seu corpo xentil e feminino.

E o río deulle á terra xenerosa

a súa forza de deus omnipotente.

Cecais foi Roma quen primeiro intentou

domar, domesticar, disciplinar ó Miño

impoñéndole, ás libérrimas ondas,

o oprobioso xugo das súas pontes

aínda en pe as de Lugo e Ourense

desafiando xentes, idades e riadas.

Tamén as pontes se fixeron ríos,

organizaron as viaxeiras augas

que pagan portazgo con canciós.

E os seus grandes, alucinados ollos,

contemplan e vixían alertados

ós peixes, ós xacios e ás nereidas.

Poderoso Pai Miño, antergo e humano deus:

rexeitas os olimpos, ti vives con nós

-e en nós- na terra carnal de cada día

e agromas brinx¡candor, alegre, rumoroso

no Pedregal de Irimia, austero e grave.

Sendo infante, no convento de Meira,

aprendes -rosa rosae- un impuro latín

labrego e bárbaro e conservas fielmente

un misterioso, nobre, escuro acento.

Na infinita Terra Chá de lentos rimos

oficias a liturxia dos salgueiros,

da delicada e xentil abidueira,

dos ameneiros, freixos e carballos

no medio dun silencio irreplochable

e dun ceo tan gris que sobrecolle:

as cousas escóitano asombradas

e o universo non ousa respirar.

Cando chegas a Lugo, feito un home,

salvadas as portas da muralla,

urbanízaste

e, usando as leis de Roma,

os claros milagres de San Telmo

considerando, calado e reverente,

a purísima inocencia de San Paio

mentras un non saber, salgadoe luminoso,

che vai enchendo de sombra o corazón.

Existe un Miño poderoso e terrestre.

Mais a intuición e o sentimento

estannos a dicir moi claramente que

o Camiño de Santiago ou Vía Láctea

é o Miño celeste:

un río de luz

polo que, un día, habemos navegar.

- Mª José

Infancia e xuventude de Manuel María.VI.

Capitulo.VI.

Como comentei na entrada anterior sobre infancia e xuventude de Manuel María,  o noso autor foronlle otorgados una gran variedade de premios completamente distintos. Poderíamos destacar: Pedrón de Ouro otorgado no ano 1994 na Casa  Museo de Rosalía de Castro. O día  15 de stembro de 1995 a Asociación Socio-Pedagóxica Galega decidiu homenxar a Don Manuel María no teatro de Rosalía de Cast6ro. Durante a vida de Don Manuel María for galardoneado cunha gran vareiedade de premios diferentes, polos sentimentos que transmitían os seus escritos.  Gustaríame destacar a Asociación de Escritores en Lingua Galega organizou en Outeiro de Rei a homenaxe "O escritor na súa terra" que supuxo a plantación dun carballo, o descubrimento dunha pedra conmemorativa e a inauguración dunha rúa co nome do poeta.

Continuára...

-Lucía

O Miño canle de luz e néboa II

Ola a todos e bnvidos de novo outro xoves. Como xa prometín a semana pasada, hoxe vos traigo outro poema deste libro, tamén do río Sil, pero céntrase no seu tramo en Valdeorras.

Meu vello Sil cantareiro,
meu vello Sil cantador,
¡chegas feliz e riseiro,
marchas riseiro e cantor!

Meu vello Sil pelengrín,
viaxeiro e namorado:
¡pasas a ponte en Petín
e ollas ó pazo de Arnado!

Meu vello Sil das canciós,
vagamundo e tarabelo:
¿lembras as vellas lexiós
na ponte de Sobradelo...?

Eu quero que me respondas,
vello Sil das aureanas:
¿aínda viven nas túas ondas
as doces ninfas paganas?

Meu vello Sil dos romanos,
detén o paso, non corras:
¿hai lugares mais humanos
que as terras de Val de Orras?


Ben pois este foi o poema, é máis breve que os demáis que fixen pero espero que vos gustara e que disfrutárades lendo este poema.

- María José.

Infancia e xuventude de Manuel María.V.

Capitulo.V.

Publicou libros de literatura infantil. Ademais da que  escribiu, tamén redactou ensaios sobre Bouza Brey, Celso Emilio, Gabriel Aresti ou Crecente Vega. Publicou centos de artigos e algunhas pezas de teatro en xornais e revistas galegas ou de fóra, un claro exemplo é El Ideal Gallego ou meso El Correo Gallego.Unha das últimas campañas coas que colaborou foi coa Burla Negra, hacendo referencia ao desastre petroleiro do barco Prestige. Aquela desastre que aconteceu o 13 de novembro do 2002 e o que produciu a tan coñecida marea negra que manchou a costa galega. Ao longo da súa vida Manuel María foi recoñecido e galardonado con numerosos premios, un exemplo é Celanova, casa dos poeta, outorgado no ano 1990.

Continuará...

-Lucía.

O Miño canle deluz e néboa I

Benvidos de novo ao blog, e hoxe veño cun poema do poemario de Manuel María: O Miño canle de luz e néboa. Este en particular é sobre o rúio Sil, chámase: Fala o río Sil.

Porque eu nacín tan lonxe

quero morrer galego.

Teño posta a lembranza

no lugar de Cuetos Albos

onde teño un fundamento.

Logo as hortas do Bierzo,

de Covas e Pardollar.

¡Terras metidas en min

que non se me esquecerán!

Formo e conformo a paisaxe,

arrolo o viño na vide,

comigo levo a saudade

de moitos pobos e vilas:

¡Pumares e Val de Orras,

Montefurado, Sequeiros,

Quiroga, San Clodio, Rairos,

Nogueira, Amandi, Pombeiro!

Bibei, Soldón, Lor e Cabe

traénme, no seu caudal,

ledas canciós que compiten

coa ave mais principal.

Chego, por fin, ós Peares

para poder descansar:

o Miñobótame ó lombo

e sen máis... ¡lévame ó mar!

Espero que vos gustar este poema, é moi probable que escriba máis poemas deste libro, posto que en xeral gústanme moito as súas poesías. Esto foi todo por hoxe e ata a próxima.

- María José.