Miño canle de luz e néboa III

Ola e benvidos a unha nova entrada literaria do blog, que vai ser a derradeira deste poemario, e vou rematalo cun poema no que Manuel María fala do río Miño.

O deus Minius, nas orixes do tempo,

percurou, con teimuda paixón,

o lugar máis fermoso do universo:

non atopou nada que puidera

compararse, nin de lonxe, con Galiza.

Despois de contemplala longamente

namorouse dela para sempre.

Co desexo total de poseela

fíxose poderosísimo lóstrego

e caeu sobor da terra, feríndoa

co seu divino lume.

A terra

recibiuno, humilde e conmovida,

abriulle os brazos, o corazón,

todo o seu ser...

E fundíronse

nunha aperta perfecta, indisoluble.

O lóstrego volveuse auga cantora,

materia de orballos e de bágoas.

A terra ofrendoulle ó apaixonado río

o seu corpo xentil e feminino.

E o río deulle á terra xenerosa

a súa forza de deus omnipotente.

Cecais foi Roma quen primeiro intentou

domar, domesticar, disciplinar ó Miño

impoñéndole, ás libérrimas ondas,

o oprobioso xugo das súas pontes

aínda en pe as de Lugo e Ourense

desafiando xentes, idades e riadas.

Tamén as pontes se fixeron ríos,

organizaron as viaxeiras augas

que pagan portazgo con canciós.

E os seus grandes, alucinados ollos,

contemplan e vixían alertados

ós peixes, ós xacios e ás nereidas.

Poderoso Pai Miño, antergo e humano deus:

rexeitas os olimpos, ti vives con nós

-e en nós- na terra carnal de cada día

e agromas brinx¡candor, alegre, rumoroso

no Pedregal de Irimia, austero e grave.

Sendo infante, no convento de Meira,

aprendes -rosa rosae- un impuro latín

labrego e bárbaro e conservas fielmente

un misterioso, nobre, escuro acento.

Na infinita Terra Chá de lentos rimos

oficias a liturxia dos salgueiros,

da delicada e xentil abidueira,

dos ameneiros, freixos e carballos

no medio dun silencio irreplochable

e dun ceo tan gris que sobrecolle:

as cousas escóitano asombradas

e o universo non ousa respirar.

Cando chegas a Lugo, feito un home,

salvadas as portas da muralla,

urbanízaste

e, usando as leis de Roma,

os claros milagres de San Telmo

considerando, calado e reverente,

a purísima inocencia de San Paio

mentras un non saber, salgadoe luminoso,

che vai enchendo de sombra o corazón.

Existe un Miño poderoso e terrestre.

Mais a intuición e o sentimento

estannos a dicir moi claramente que

o Camiño de Santiago ou Vía Láctea

é o Miño celeste:

un río de luz

polo que, un día, habemos navegar.

- Mª José