O Miño canle deluz e néboa I

Benvidos de novo ao blog, e hoxe veño cun poema do poemario de Manuel María: O Miño canle de luz e néboa. Este en particular é sobre o rúio Sil, chámase: Fala o río Sil.

Porque eu nacín tan lonxe

quero morrer galego.

Teño posta a lembranza

no lugar de Cuetos Albos

onde teño un fundamento.

Logo as hortas do Bierzo,

de Covas e Pardollar.

¡Terras metidas en min

que non se me esquecerán!

Formo e conformo a paisaxe,

arrolo o viño na vide,

comigo levo a saudade

de moitos pobos e vilas:

¡Pumares e Val de Orras,

Montefurado, Sequeiros,

Quiroga, San Clodio, Rairos,

Nogueira, Amandi, Pombeiro!

Bibei, Soldón, Lor e Cabe

traénme, no seu caudal,

ledas canciós que compiten

coa ave mais principal.

Chego, por fin, ós Peares

para poder descansar:

o Miñobótame ó lombo

e sen máis... ¡lévame ó mar!

Espero que vos gustar este poema, é moi probable que escriba máis poemas deste libro, posto que en xeral gústanme moito as súas poesías. Esto foi todo por hoxe e ata a próxima.

- María José.