Canto á Terra Cha

Ola a todos de novo e benvidos ó blog. Hoxe na miña entrada vou escribir un poema de Manuel María, Canto á Terra Cha tampouco quero que a entrada sexa moi longa. Dito isto, aí vai o poema:

¡Ouh miña Terra Cha, amada dende lonxe,
povoada de ventos e carpazas,
por onde o Miño pasa caladiño
pra non despertar de tanto silencio
que envolve bruscamente ceo e terra!
que non se dan medidas cunha ollada:
lévovosno fondo da lembranza
alumando os meus días, intre a intre!

¡Terras de Vilalba e de Cospeito;
Castro de Rei e Outeiro de Rei,
Rábade, Abadín e Pastoriza...!
¡Terras peladas e ásperas de Parga,
gándaras sen fin de Guitiriz...!

¡Serra de San Simón, perto a Vilalba;
Montes do Fitoiro, ollando a Lugo;
Serra de Meira, chantada pró Nacente
e Cordal de Ousá, cara a Friol...!
E aló pola Pastoriza e Monsaibán
os cabalos da grea, desbocados,
gallopando por min antergos soños
que rexurden de novo, nun repente.
¡Feirón de Vilalba!¡Feiras de Castro
Rábade, Moimenta e Ado Monte...!
Aínda o voso rumor na miña alma
resoa cun doce e vello son de muiñeira.

¡Pazo de Sistallo!¡Torres de Vilalba
A Caldaloba, Taboi e máis sobrada;
facedes garda de honor a inmensidade
e velais o misterio e o silencio
que envolve como un manto a miña terra.

¡Festa dos Milagres, en Saavedra,
Santa Sabel de Outeiro de Rei.
Nosa Señora do Monte, de Cospeiro
Raíña da Terra Cha, dos montes sos,
cubertos de pucharcas e carpazas
que teñen a cor escura da tristura!
San Ramón de Vilalba: ¡eres a flor 
de tódalas romaxes do país...!
Pro a miña romaxe é a máis humilde:
a Virxe da Saleta, en San Xulián, 
onde o silencio é fondo e se oi o Miño
ir co seu paso de boi cara os encoros
que deteñen a súa forza poderosa
coutándolle o camiño do mar ceibe.

¡Ouh xentileza lanzal da abidueira,
branca e esguía como un soño,
que na humilde pucharca se reflexa,
na linfa transparente dos regatos
e nos ríos caudales de augas quedas
que van durmindo ó mar!

Polo inverno
baixo o vento xeado do Cantábrico,
laias fondamente, almiña en pena.

¡Salgueiros e piñeiros, amieiros cor mel
e potentes carballos centenarios
que loitades co vento brazo a brazo!
¡Ouh agros de centeo, terras frías,
coa auga encorada nos madoiros...!

Na Terra Cha todo é puro, elemental.
Homes silandeiros que non teñen
nen sequer palabras pra cantar
e emigran tristeiros e calados
levando a outras terras o silencio 
que lles deu a súa terra fatalmente.
Na Terra Cha as cousas nada falan:
a choiva,, cai na terra sen máis nada:
o vento que ven do mar pasa ouveando
e o sol abrasa todo sen piedade
nos días abafantes do Vrao longo.
Mais a beleza grave das chairegas
-o seu van xentil como o do vimbio
e os seus ollos da cor das abelairas-
érguese impresionante en toda a Cha.

Nesta terra só os carros do país
lle dan á paisaxe a súa voz agria
pra que cante segredo, quedamente,
a historia de Lucena e de Valverde,
as dúas cidades malditas, sulagadas
no fondo da Lagoa de Cospeito...

E tamén as campás, co seu acento,
que se alonga soidoso polas gándaras,
enchen de vaga soidá a noa alma.
(¡Ouh verbas inspiradas de Noriega!
¡Versos virxilianos de Aquilino!
¡E razós namoradas de Crecente
que case semellades un silencio!)

Agora eu estou lonxe. E teño señardás
dos berros, case ouveos, das lavercas;
do rumor do Anllo, do Lea e do Azúmara,
do Fabilus, do Ladra e máis do Támboga,
do gando que pace polas Brañas,
dos oleiros de Bonxe e Silvarrei,
dos zoqueiros de Loentia e Formarán,
e dos brutamontes, calados e solemnes,
que baixan, dende Corda e San Simón
vender os queixos louvados de Vilalba
pondo unha nobre gravidade nos feirós.

Agora eu estou lonxe. E teño saudade
dos camiños anchos como estradas
que atravesan os montes soedosos;
dos prados de ouro e seda perto dos ríos;
das falas pausadas dos labregos
de Xustás e Gaibor, que recolleitan
patacas por vagós; das mulleres
vestidas de mouro que, dende Outono,
encerran os capós nas capoeiras
pra matalos, ben cebados, no Nadal
e celebrar como é debido a Noiteboa;
das terras centeeiras que producen
o pan e a seguridá de todo o ano;
dos altos ceos chumbos que ameazan,
coas súas nubes escuras como a morte,
o desamparo dos povos e dos montes,
perdidos na gran inmensidade,
orfa e impresionante da planura...
Agora a Terra Cha é outra terra.
Agora sente o peso dos tractores
e escoita, estantía, como fungan;
como enchen o ar de roucos sons.
A terra, vella e sabia, nada di.
Porque esta terra, sempre despovoada,
-habitada só de vento e choivas,
xeadas, xistras e aves frías-
cecáis non comprende cabalmente
a Colonización, tan aireada
un día e outro día nos xornás...

Eu amo a Terra Cha, sempre tan miña.
Eu amo a Terra Cha tal como é:
¡a súa seiva corre no meu sangue
alúmame, a súa luz, o corazón!

Terra Cha, 1964.

Ben, pois ata aquí a entrada de hoxe espero que vos gustara, e nada máis que dicir pola miña parte. Ata a próxima semana.

- María José.